بچه که بودیم شبایی که فامیل دورِ هم جمع می شُدَن ، موقع خواب ، یواشکی من و مهدی شستِ پاهامونو با نخ به هم می بستیم که اگه یکی خوابش گرفت اونیکی نخ رو تکون بده و با یه کارِ تیمیِ خَفَن بتونیم شب رو بیدار بمونیم .
چه می دونم چراااا . شاید اینجوری فکر می کردیم بزرگ شدیم .
چه عجله ای داشتیم واسه رسیدن به جایی که "هیچ جا" بود .